Laryngeale paralyse is een pathologie die de bovenste luchtwegen aantast, waarbij het larynxkraakbeen niet correct opent (ontvoert) tijdens inspiratie. Het kan een aangeboren of verworven oorsprong hebben en kan op zijn beurt eenzijdig of bilateraal zijn. Bij dieren die asymptomatisch blijven, is geen behandeling nodig. Bij die patiënten bij wie de ziekte ademhalingsinsufficiëntie veroorzaakt die de kwaliteit van leven en het welzijn van het dier in gevaar brengt, is het echter noodzakelijk om een adequate chirurgische behandeling uit te voeren.
Als je meer wilt weten over larynxverlamming bij honden, lees dan het volgende artikel op onze site waar we uitleggen wat de symptomen zijn, oorzaken en behandeling.
Wat is larynxverlamming bij honden?
Laryngeale verlamming is een obstructieve aandoening van de bovenste luchtwegen waarbij de arytenoïde kraakbeenderen van het strottenhoofd niet correct openen (ontvoeren) tijdens inspiratie, als gevolg van een verlies van innervatie van de dorsale cricoarytenoid-spier.
De dorsale cricoarytenoid spier is verantwoordelijk voor de beweging van het strottenhoofd. Wanneer de innervatie van deze spier verloren gaat, wordt de samentrekking geremd en atrofeert deze. Als gevolg hiervan gaan het arytenoïde kraakbeen van het strottenhoofd niet goed open en wordt de rhyma glottis (opening van het strottenhoofd) smaller tijdens de inspiratie, waardoor de inademingsinspanning toeneemt.
Afhankelijk van de aangetaste spieren vinden we de volgende soorten larynxverlamming bij honden:
- Als alleen de dorsale cricoarytenoïdspier aan één kant van het strottenhoofd is aangetast (unilateraal), spreken we van laryngeale hemiplegie.
- Als de spieren aan beide zijden van het strottenhoofd zijn aangetast (bilateraal) spreken we van volledige verlamming.
Opgemerkt moet worden dat larynxverlamming een van de veranderingen is die deel kunnen uitmaken van het brachycefalisch syndroom en aanwezig is bij 30% van de honden die aan dit syndroom lijden.
Symptomen van larynxverlamming bij honden
De klinische symptomen die gevonden kunnen worden bij honden met larynxverlamming zijn:
- Laryngeale stridor: Abnormaal ademgeluid dat optreedt tijdens inspiratie. Naarmate de rima glottis smaller wordt, neemt de weerstand tegen de doorgang van lucht toe en ontstaat er turbulentie, wat laryngeale stridor veroorzaakt.
- Intolerantie voor inspanning: in sommige gevallen kan syncope optreden.
- Dysfagie: moeite met slikken. Hoestbuien komen vaak voor tijdens de inname van voedsel of water. Bij sommige dieren kan aspiratiepneumonie optreden als gevolg van de passage van voedsel in de luchtwegen.
- Wijziging van fonatie: variaties kunnen worden gedetecteerd met betrekking tot het gebruikelijke geblaf en kunnen in sommige gevallen leiden tot afonie.
- Inspiratoire dyspneu: ademnood die alleen de inademingsfase van de ademhaling beïnvloedt.
- Tachypneu: verhoogde ademhalingsfrequentie.
- Cyanose: blauwachtige verkleuring van de slijmvliezen door onvoldoende zuurstofvoorziening van het bloed.
Het meest voorkomende klinische teken is laryngeale stridor (aanwezig in 97% van de gevallen), gevolgd door inspanningsintolerantie (87%), dysfagie (41%) en fonatievariatie (39%).
Opgemerkt moet worden dat de symptomen kunnen verergeren door intensieve lichamelijke inspanning, stressvolle situaties of omgevingen met hoge temperaturen en vochtigheid.
Oorzaken van larynxverlamming bij honden
Laryngeale verlamming kan van twee soorten zijn:
- Aangeboren: wanneer honden worden geboren met deze pathologie.
- Verworven: wanneer honden deze pathologie gedurende hun hele leven ontwikkelen als gevolg van zeer uiteenlopende oorzaken.
Congenitale larynxverlamming
Verschijnt in rassen zoals de Siberische Husky, Rottweiler, Cattle Dog, Bull Terrier en Dalmatiër. In sommige gevallen is aangetoond dat het bestaan van een autosomaal dominant gen verantwoordelijk is voor de erfelijkheid van deze ziekte.
Honden met aangeboren larynxverlamming vertonen deze verandering vanaf de geboorte, hoewel de symptomen die ermee gepaard gaan meestal pas verschijnen als ze 5 jaar oud zijn 8 maanden oud.
Verworven larynxverlamming
Verschijnt in rassen zoals de Labrador Retriever, de Golden Retriever, de Sint Bernard of de Ierse Setter. Het komt vaker voor dan de aangeboren vorm van de ziekte.
De oorzaken die verworven larynxverlamming bij honden kunnen veroorzaken, zijn zeer gevarieerd:
- Trauma's (beten, wonden, vreemde voorwerpen, operaties) die de terugkerende larynx-zenuw aantasten.
- Terugkerende compressie van de larynxzenuw als gevolg van schildklierneoplasmata, massa's of abcessen in de nek of het mediastinum.
- Hypothyreoïdie.
- Polymyositis of myasthenia gravis.
- Polyneuropathieën van metabolische, toxische of infectieuze oorsprong.
- Immuun-gemedieerde oorzaken.
Er moet echter rekening mee worden gehouden dat in de meeste gevallen de oorzaak die de verlamming veroorzaakt niet bekend is, maar in veel gevallen is het een pathologie idiopathisch, dat wil zeggen, van onbekende oorsprong.
Diagnose van larynxverlamming bij honden
De diagnose van larynxverlamming bij honden moet gebaseerd zijn op de volgende punten:
- Lichamelijk onderzoek, met bijzondere aandacht voor het neurologisch onderzoek om mogelijke myopathieën of neuropathieën te evalueren. Neurologisch onderzoek zoekt naar tekenen zoals zwakte of parese, verminderde spinale reflexen of spieratrofie.
- Laryngoscopie (endoscopie ter hoogte van het strottenhoofd) om te observeren dat tijdens inspiratie de opening (abductie) van het kraakbeen niet optreedt arytenoïden van het strottenhoofd. Bovendien kan een gebrek aan toon in de stembanden en een verandering van de aangrenzende weefsels, met oedeem en erytheem, worden waargenomen. Laryngoscopie moet worden uitgevoerd onder lichte sedatie, omdat bij diepe sedatie de reflexen van het strottenhoofd worden opgeheven en een vals positief wordt gediagnosticeerd.
- Röntgenfoto's van de borst om te controleren op andere spierafwijkingen (zoals megaesophagus), mediastinale of intrathoracale massa's en aspiratiepneumonie.
- Bloedonderzoek met schildklierprofiel: Het is belangrijk om uit te sluiten dat de oorzaak van de verlamming hypothyreoïdie is, aangezien in deze gevallen de behandeling keert de verlamming niet terug. Daarnaast kunnen specifieke laboratoriumtests worden uitgevoerd om gegeneraliseerde neuromusculaire ziekten of myasthenia gravis op te sporen.
Het is belangrijk om te weten dat de omgang met deze honden in de dierenkliniek bijzonder voorzichtig moet zijn, aangezien stressvolle situaties een cyanotische crisis kunnen veroorzaken.
Behandeling van larynxverlamming bij honden
Eenzijdige hemiplegie of verlamming worden meestal niet behandeld, omdat ze normaal gesproken het leven van het dier niet in gevaar brengen. In het geval van volledige of bilaterale verlamming, moet een chirurgische behandeling worden toegepast, aangezien dieren gewoonlijk matige tot ernstige ademhalingsinsufficiëntie vertonen die hun kwaliteit van leven en welzijn sterk in gevaar brengt.
Momenteel zijn er meerdere chirurgische technieken om larynxverlamming bij honden te behandelen. Dit zijn de drie belangrijkste:
- Unilaterale of bilaterale lateralisatie van het arytenoïde kraakbeen of "terugbinden".
- Ventriculo-cordectomie.
- Gedeeltelijke laryngectomie.
Ze zijn allemaal bedoeld om het rijm van de glottis te vergroten (larynxopening) om de doorgang van lucht te vergemakkelijken. De opening moet voldoende zijn om de doorgang van lucht te bevorderen, maar niet overmatig, aangezien dit het risico op aspiratiepneumonie zou kunnen vergroten. Daarom moeten agressievere chirurgische technieken worden uitgesloten. Momenteel is de voorkeurstechniek unilaterale lateralisatie van het arytenoïde kraakbeen met behulp van hechtingen met lage spanning. Zowel ventriculocordectomie als partiële laryngectomie produceren inconsistente resultaten met een hoog aantal complicaties, waardoor ze minder aanbevolen technieken zijn.
Postoperatieve zorg
Na een operatie aan de larynxverlamming moet met de volgende zorg rekening worden gehouden:
- Het is belangrijk om zacht anesthetisch herstel te bereiken om agitatie van de patiënt te voorkomen. Bovendien is het in de onmiddellijke postoperatieve periode een prioriteit om de juiste oxygenatie van de patiënt te garanderen.
- De behandeling met corticosteroïden wordt gestart om het risico op oedeem en ontsteking van het strottenhoofd te verminderen.
- Na 24 uur moet een kleine hoeveelheid water aan het dier worden aangeboden. Als de patiënt het goed verdraagt, natte voeding Na twee weken kan droogvoer worden aangeboden. Indien droogvoer niet wordt verdragen (hoesten, dysfagie, etc.), wordt vochtig voer nog twee weken bewaard. Als je een zelfgemaakt dieet volgt, is het net zo belangrijk om het zo neutraal mogelijk aan te bieden en te kiezen voor licht verteerbaar voedsel.
- Fysieke inspanning moet gedurende 3 weken worden beperkt, hoewel verbetering van ademhalingsinsufficiëntie gewoonlijk onmiddellijk is.
- Tijdens wandelingen is het beter om harnassen te gebruiken in plaats van een halsband.
Postoperatieve complicaties
In de postoperatieve periode van larynxverlammingschirurgie bij honden is het belangrijk aandacht te besteden aan het optreden van mogelijke complicaties, aangezien deze in bijna 35% van de gevallen voorkomen. De belangrijkste complicaties zijn:
- Laryngaal oedeem als gevolg van overmatige manipulatie. Om deze complicatie te voorkomen, wordt meestal in de postoperatieve periode een behandeling met corticosteroïden ingesteld.
- Kleine complicaties: aanhoudende hoest of stridor, inspanningsintolerantie, braken of seromas.
- Belangrijke complicaties: aspiratiepneumonie (het risico is groter tijdens de eerste dagen na de operatie, maar blijft gedurende het hele opening van het strottenhoofd kan de doorgang van voedsel naar de luchtwegen bevorderen).
Voorspelling
Hoewel postoperatieve complicaties vrij vaak voorkomen, zijn de meeste niet ernstig en is de prognose op korte en middellange termijn gunstig In feite merkt bijna 90% van de verzorgers van honden met larynxverlamming een duidelijke klinische verbetering bij hun metgezel na de operatie.
Desalniettemin moet er rekening mee worden gehouden dat de aanwezigheid van andere bijkomende pathologieën (neoplasmata, megaesophagus, polyneuropathieën, enz.) de prognose van deze patiënten verslechtert.
Hoe larynxverlamming bij honden te voorkomen?
In het geval van congenitale larynxverlamming is aangetoond dat er bij sommige rassen een autosomaal dominant gen is dat verantwoordelijk is voor de erfelijkheid van deze ziekte. Daarom moet als preventieve maatregel worden voorkomen dat honden die met deze pathologie zijn geboren zich voortplanten om te voorkomen dat de ziekte wordt overgedragen op hun nakomelingen.
Het voorkomen van verworven larynxverlamming is veel moeilijker Aan de ene kant omdat veel van de oorzaken die het veroorzaken (neoplasma's, polyneuropathieën, polymyositis) niet kunnen worden voorkomen en anderzijds omdat de pathologie in de meeste gevallen idiopathisch is, dat wil zeggen dat ze een onbekende oorsprong heeft.
