Chondrichthyans, ook wel kraakbeenvissen genoemd, zijn een groep van zeer oude gewervelde waterdieren, en hoewel ze niet zo talrijk zijn als As zo divers als beenvissen, hun morfologische aanpassingen, hun zwemspieren, sensorische organen, krachtige kaken en hun roofzuchtige gewoonten hebben hen een sterke ecologische positie gegeven in de omgevingen waarin ze leven.
Naast het feit dat ze afstammen van voorouders met een benig skelet, hebben chondrichthyans geen ossificatie in hun botten, dus hebben ze een kraakbeenskelet, en dit is het belangrijkste onderscheidende kenmerk. Als je meer wilt weten over de andere kenmerken van de kraakbeenvissen , hun namen en voorbeelden, lees dan dit artikel op onze site verder en we zullen je er alles over vertellen.
Belangrijkste kenmerken van kraakbeenvissen
Er zijn twee soorten kraakbeenvissen. Vervolgens zullen we de belangrijkste kenmerken ervan beschrijven:
Elasmotakken (haaien en roggen)
Deze groep omvat haaien en roggen. Sommigen van hen zijn carnivoren die hun prooi lokaliseren via reukorganen, aangezien ze een slecht ontwikkeld gezichtsvermogen hebben Momenteel zijn er 8 orden van haaien met meer dan 400 soorten en 4 ordes van roggen met bijna 500 soorten. In het geval van haaien hebben de meeste de volgende kenmerken:
- Lichaam: een spoelvormig lichaam, vooraan een scherp rostrum met een ventrale mond. Aan het uiteinde van het lichaam bevindt zich een heterocercale staart, dat wil zeggen dat het twee lobben heeft met een verschillende vorm en structuur, waarvan één het uiteinde van de wervelkolom bevat, en aan de voorkant bevinden zich een paar borstvinnen, een paar buikvinnen en twee ongepaarde rugvinnen. Bij mannen zijn de buikvinnen naar voren gemodificeerd als geslachtsorgaan voor copulatie en worden ze myxopterygians, pterygopodia of claspers genoemd.
- Visie, huid en receptororganen: ze hebben gepaarde neusgaten, ventraal en anterieur aan de mond. De ogen hebben geen oogleden, hoewel sommige soorten een knipvlies hebben en achter elk een spiracle hebben. De huid is hard en lijkt bij sommige soorten op schuurpapier, het heeft placoïde schubben, ook wel dermale schubben genoemd, die zo zijn gerangschikt dat turbulentie wordt verminderd, naar achteren gericht. Langs het lichaam en het hoofd hebben ze neuromasten, receptororganen die extreem gevoelig zijn voor trillingen en waterstromingen. Ze hebben ook speciale receptoren waarmee ze hun prooi kunnen detecteren door het elektrische veld dat ze uitzenden, en het zijn de ampullen van Lorenzini die zich op het hoofd bevinden.
- Dientes: de tanden zijn niet versmolten met de kaak en hebben twee rijen, de achterste vervangt de tanden die uit de rij verloren zijn gegaan voorop, en zo hebben ze altijd nieuwe tanden. Deze kunnen, afhankelijk van de soort, een gekartelde vorm hebben om hun voedsel te snijden, scherp met een grijpfunctie en in het geval van roggensoorten zijn er platte tanden waarmee ze over oppervlakken kunnen schrapen.
- Skelet en zwemmen: ze hebben een gemineraliseerd kraakbeenskelet en niet benig zoals bij de rest van de vissen. Bovendien hebben ze geen zwemblaas, en dit betekent dat ze constant aan het zwemmen zijn of stil op de bodem blijven liggen, omdat ze anders zouden zinken. Aan de andere kant hebben ze wel een volumineuze lever die lipiden (squaleen) bevat die ook het zinken tegengaan.
Holocephali (chimaera)
Deze kleine groep bestaat tegenwoordig uit ongeveer 47 soorten. Anatomisch heeft het een mengsel van kraakbeenvissen en beenvissen:
- Lichaam: ze hebben een zeer merkwaardige vorm, hun lichaam is langwerpig en het hoofd steekt uit en ze hebben een grijperachtige structuur, waardoor ze het vrouwtje tijdens de copulatie kunnen vasthouden. Zijn snuit lijkt op die van een konijn en zijn staart heeft de vorm van een zweep.
- Kaak en tanden: ze hebben geen tanden, maar eerder brede en platte platen. De bovenkaak is, in tegenstelling tot de andere, volledig met de schedel versmolten, en daar komt de naam vandaan (holo=totaal, alles en cephalo=hoofd).
- Maat: ze kunnen tot 2 meter lang worden.
- Defensie: Zijn rugvin heeft een giftige ruggengraat.
- Voedsel: Hun dieet is gebaseerd op schaaldieren, weekdieren, stekelhuidigen, kleine vissen en algen, een mengsel van voedsel dat ze vermalen.
De rest van de kenmerken met betrekking tot hun voortplanting en trofische ecologie zijn vergelijkbaar met de rest van de chondrichthyans.
Hoe zwemmen kraakbeenvissen?
Zoals eerder vermeld, hebben kraakbeenvissen dermale schubben waarmee ze turbulentie tijdens het zwemmen kunnen verminderen. Aan de andere kant worden ze, samen met hun met lipiden beladen lever, hun vermogen om lucht in te slikken en vinnen, uitstekende zwemmers en deze aanpassingen stellen hen in staat om aan de waterkolom. De oneven vinnen laten het rollen en de even vinnen controleren het. Aan de andere kant stelt de staartvin, die heterocercaal is, in staat om de stuwkracht te regelen en ophangkracht te produceren.
In het geval van roggen zijn ze allemaal aangepast voor het leven in de bodem van het water, en hun lichaam heeft een afgeplatte vorm en met de gepaarde vinnen vergroot en versmolten met het hoofd, die als vleugels fungeren tijdens het zwemmen. Hun tanden zijn afgeplat en kunnen oppervlakken schrapen en hun voedsel vermalen, wat vaak schaaldieren, weekdieren en vaak kleine vissen zijn.
Hun zweepachtige staarten eindigen in een of meer stekels die verbonden zijn met gifklieren bij sommige soorten. Ze hebben ook elektrische organen aan elke kant van hun hoofd die schokken produceren die prooien of roofdieren kunnen verdoven.
We weten niet alleen hoe ze zwemmen, maar nodigen je ook uit om te weten hoe haaien slapen?
Reproductie van kraakbeenvissen
Kraakbeenvissen hebben interne bevruchting en verschillende reproductieve modaliteiten die we hieronder zullen zien:
- Oviparous: ze leggen direct na de bevruchting eieren vol met dooier. Veel haaien en roggen leggen hun eieren in een hoornachtige capsule waarvan de uiteinden rankachtige filamenten vormen die hen helpen zich te hechten aan het eerste stevige object dat ze aanraken, en het embryo kan tussen de 6 maanden en 2 jaar binnen blijven. Over het algemeen komt deze modaliteit voor bij kleine en bentische soorten, en ze kunnen tot 100 eieren leggen.
- Levenbarend: ze ontwikkelen een authentieke placenta waaruit het embryo wordt gevoed. Deze reproductieve modus heeft het evolutionaire succes van deze groep mogelijk gemaakt. Het komt voor in bijna 60% van de chondrichthyans en bij grote en actieve soorten.
- Evoviviparous: houd het embryo in de eileider terwijl het zich ontwikkelt en voedt zich met zijn dooierzak totdat het wordt geboren. Op zijn beurt presenteert het verschillende soorten voeding voor het embryo, zoals lecithotrofie, waarbij het embryo wordt gevoed door de dooier; histotrofie, waarbij het embryo of de embryo's worden gevoed uit een vloeistof (histotrofe) geproduceerd door villi op het binnenoppervlak van de baarmoeder. Aan de andere kant is er oofagie, waarbij het embryo zich voedt met bevruchte eieren terwijl ze zich in de baarmoeder bevinden; en ten slotte is er adelfofagie of intra-uterien kannibalisme, waarbij het sterkste embryo dat het eerst uitkomt zijn uitgekomen of uitgekomen broers en zussen opeet.
Ze hebben geen ouderlijke zorg, dus zodra de embryo's uitkomen, zorgen ze voor zichzelf.
Namen en voorbeelden van kraakbeenvissen
De chondrichthyans (khondro=kraakbeen en ikhthys=vis) zijn een klasse van gewervelde dieren die de subklassen Elasmobranchs (haaien, roggen) en Holocephalians (chimaera's) omvat, en tussen beide groepen wordt geschat dat er meer dan 900 soorten, de meeste marien en wat zoet water of euryhalien, dat wil zeggen wateren met verschillende zoutconcentraties.
Voorbeelden van haaien
Haaien zijn onderverdeeld in een groot aantal soorten, dus hier zullen we hun huidige 8 orden en voorbeelden van elk van hen noemen:
- Heterodontiformes – Gehoornde haaien, zoals Heterodontus francisci, zijn hier te vinden. Ze zijn klein van formaat en bewonen warme en gematigde wateren van de Indische Oceaan en de westelijke Stille Oceaan, ze zijn afwezig in de Atlantische Oceaan.
- Scualiformes: de soorten die deel uitmaken van deze groep missen een knipvlies en een anaalvin. Ze bewonen diepe wateren van de Atlantische Oceaan. Ze zijn middelgroot en sommige soorten hebben giftige stekels op hun rugvinnen, zoals Squalus acanthias.
- Pristioforiformes: deze groep omvat de zogenaamde zaaghaaien. Ze hebben een langwerpig en gekarteld gezicht in de vorm van een zaag die dient om in de modder te roeren en op zoek te gaan naar hun voedsel, dat is gebaseerd op inktvis, garnalen en kleine vissen. Een voorbeeld is Pristiophorus japonicus, typisch voor Japan.
- Squatiniformes: omvat engelhaaien, ze hebben een afgeplatte vorm en brede borstvinnen, die doen denken aan roggen, zoals Squatina squatina, ook wel maanvissen. Ze hebben een vrij brede verspreiding, aangezien ze voorkomen in de Atlantische Oceaan, de Middellandse Zee, de Dode Zee en de Noordzee. Sommige soorten kunnen migraties uitvoeren.
- Hexanchiformes-Dit omvat de meest primitieve haaien die er zijn. Een voorbeeld is Hexanchus nakamurai, de koehaai met grote ogen, die voorkomt in de Atlantische en Indische Oceaan. Hoewel het er gevaarlijk uitziet, voedt het zich met ongewervelde dieren en is het ongevaarlijk voor de mens.
- Orectolobiformes: Dit zijn warmwaterhaaien met korte snuiten en kleine monden. Ze bewonen de zeeën en oceanen over de hele wereld. Dit omvat de grootste haai die er bestaat, de walvishaai Rhincodon typus. Het leeft in warme tropische en subtropische wateren, het voedt zich door middel van filtratie, waardoor het niet alleen op walvissen lijkt, maar ook op walvissen.
- Carcharhiniformes: Deze orde is de meest diverse, te vinden in tropische, gematigde en diepe wateren over de hele wereld. Het heeft een langwerpige snuit en een grote mond, het heeft een knipvlies dat de ogen beschermt. Dit omvat een van de bekendste haaien, zoals de Galeocerdo cuvier tijgerhaai, die zijn naam dankt aan de strepen op de zijkanten en achterkant.
- Lamniformes: het zijn de bekendste haaien, zoals de witte haai Carcharodon carcharias, bekend als een soort die vaak mensen aanv alt. Hij leeft in warme en gematigde wateren van bijna alle oceanen.
Voorbeelden van streepjes
De strepen zijn ingedeeld in 4 volgordes:
- Rajiformes: Dit zijn de zogenaamde echte stralen. Soorten zijn te vinden in alle oceanen, van de Noordpool tot de Antarctische wateren. Hier zijn bijvoorbeeld de zoetwaterpijlstaartroggen Potamotrygon motoro, een bewoner van tropische wateren in Zuid-Amerika. Gevreesd voor de angel die ze aan het uiteinde van hun staartvin hebben, aangezien er aanvallen op mensen zijn geregistreerd.
- Pristiformes: ze worden zaagvissen genoemd, omdat ze een lange snuit vol tanden hebben, zoals Pristis pectinata, die ook een afgeplat lichaam heeft en gevleugelde borstvinnen. Ze bewonen tropische en subtropische wateren rond Afrika, Australië en het Caribisch gebied en jagen 's nachts. Ze moeten niet worden verward met haaienroggen, omdat ze tot een andere groep behoren.
- Torpediniformes: deze worden gewoonlijk torpedostralen of elektrische stralen genoemd, omdat ze een elektrische schok kunnen produceren om hun prooi of roofdieren elektrisch te verdoven. organen aan de basis van de borstvinnen. Het zijn bewoners van alle gematigde en tropische zeeën van de wereld, zoals de Torpedo-torpedo die leeft in de wateren van de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee.
- Myliobatiformes: is een groep die nauw verwant is aan de Rajiformes, omdat ze erg op hen lijken. Het zijn de grootste roggen ter wereld, en hier is de mantarog Mobula birostris inbegrepen, ze missen een angel in de staartvin. Ze leven in warmwaterzeeën over de hele wereld.
Misschien ben je ook geïnteresseerd in dit andere artikel op onze site over Dieren van de diepzee.
Voorbeelden van holocephalians
Holocephalians worden geclassificeerd in slechts één orde, de Chimaeriformes, een groep die de chimaera's of spookvissen omvat. Er zijn hier maar drie families:
- Callorhynchidae.
- Rhinochimaeridae.
- Chimaeridae.
Er zijn weinig verschillen tussen hen, sommige soorten hebben een zeer lange snuit met zenuwuiteinden waarmee ze kleine prooien kunnen detecteren. Een voorbeeld is de gewone hersenschim Chimaera monstrosa, die in de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee leeft.
Nu je meer weet over kraakbeenvissen, raden we je aan dit andere artikel over 9 dieren zonder botten te lezen.
