Hoewel veel mensen het verwarren met een miereneter, is het aardvarken een heel andere soort. Hoewel het waar is dat beide dieren overeenkomsten hebben, delen ze geen enkele relatie. In dit artikel op onze site zullen we het hebben over de kenmerken van het aardvarken , zijn oorsprong, habitat en levensstijl.
Aardvarkens zijn dieren die op het Afrikaanse continent leven, ze voeden zich met mieren en termieten met behulp van een gezuiverde techniek en hebben verbazingwekkende vermogens. Wist je dat ze in staat zijn om in slechts 30 minuten meer dan 2 meter diep te graven en dat hun holen meer dan 13 meter lang kunnen zijn? Blijf lezen om meer bezienswaardigheden te ontdekken.
Oorsprong van het aardvarken
Het aardvarken, ook wel oricteropo genoemd, wiens wetenschappelijke naam Orycteropus afer is, is een zoogdier dat behoort tot de Tubulidentata-orde, en is ook de enige van die orde. Degenen die het als een aardvarken doopten, waren de Nederlandse kolonisten die in de 17e eeuw in Zuid-Afrika arriveerden en die, ondanks hun opmerkelijke verschillen, vonden dat deze dieren op tamme varkens leken. Zo komt het aardvarken van het Afrikaanse continent, waar de soort duizenden jaren geleden ontstond. In feite wordt het aardvarken van vandaag beschouwd als een levend fossiel, omdat het kenmerken deelt met prehistorische dieren.
Hoewel het in sommige opzichten op een miereneter kan lijken, inclusief de naam, moet worden opgemerkt dat het verschillende soorten zijn en dat ze niet hetzelfde zijn als een schubdier. Ja, ze voeden zich allemaal met mieren, geholpen door lange tongen en zeer eigenaardige tanden, maar, zoals we al zeiden, het aardvarken is de enige van zijn orde, waarbij deze overeenkomsten optreden als gevolg van de evolutionaire aanpassing van elke soort, die moeten overleven in een specifieke omgeving, in dit geval een waarin mieren een van de belangrijkste voedselbronnen vormen. In feite zijn de naaste verwanten van het aardvarken geen van de genoemde. Fylogenetisch gezien zijn de olifantenspitsmuis, de hyracoïden en de sireniden het dichtst bij, hoewel ze op het eerste gezicht totaal verschillend kunnen lijken.
Kenmerken van het aardvarken
Het aardvarken wordt gekenmerkt door een stevig en robuust lichaam, een gebogen rug en een snuit vergelijkbaar met die van varkens, maar iets langerHun lichaamsgewicht ligt meestal tussen de 40 en 65 kilogram, wat neerkomt op een totale lengte van 1 tot 1,3 meter. Er zijn echter exemplaren gecatalogiseerd die bijna 2 meter lang waren.
Een van de eigenaardigheden van deze soort is het verschil tussen de voor- en achterpoten, omdat, terwijl de voorpoten langer zijn en hebben 5 vingers, allemaal met sterke en scherpe nagels, de achterste zijn veel korter, hoewel erg gespierd, en missen een duim, met slechts 4 vingers. Deze vingers hebben een holle en afgeplatte vorm, waardoor ze eruitzien als een soort schop die noch een hoef noch een poot is.
Het lichaam van het aardvarken wordt beschermd door een harde, dikke huid, nauwelijks bedekt door een dunne laag dun, krullend haar, van een bruine kleur in het bovenste gedeelte en meer roodachtig in het onderste gedeelte. Hij heeft verschillende haren rond zijn ogen, klein en donker, wat hem zintuiglijke voordelen geeft, omdat ze moeten tegengaan dat zijn zicht vrij inefficiënt is en vaak botst met obstakels zoals bomen en struiken.
Het meest karakteristieke kenmerk van het aardvarken is zonder twijfel zijn tanden, want dat is wat het de eer van behoren tot de orde van de tubulidentates. Dit kunstgebit is bijzonder omdat het in plaats van een getande mondholte een pulpaholte heeft, bestaande uit een reeks zeer fijne, rechte en parallelle buisjes, gemaakt van vasodentine. Deze kanalen hebben geen glazuur of wortel, wat betekent dat ze, hoewel ze regelmatig verslijten, met dezelfde snelheid regenereren. Daarnaast hebben de jongen snijtanden en hoektanden, die dan gewoon verdwijnen, terwijl volwassenen kiezen en premolaren apart van de eerder genoemde eileiders blijven houden.
Aardvark Habitat
Na het bekijken van de beschrijving van het aardvarken met zijn belangrijkste fysieke kenmerken, waar leeft het precies? Het aardvarken leeft in de Afrikaanse regio's tussen tussen de zuidpunt van de Sahara en Kaap de Goede HoopArcheologische studies van verschillende wetenschappelijke takken tonen echter aan dat er bewijs is gevonden dat aardvarkens ooit leefden in plaatsen zoals het huidige Irak, maar ook in Egypte en verschillende mediterrane landen. Waar ze geen overeenstemming over bereiken, is het moment waarop de soort van deze plekken is verdwenen, en daarover bestaat geen consensus.
Ontdek meer dieren van het Afrikaanse continent in dit andere artikel: "Animals of Africa".
Aardvarken reproductie
Aardvarkens zijn dieren met volledig nachtelijke gewoonten, die al hun activiteiten uitvoeren in tijden van duisternis. Overdag verstoppen ze zich in hun holen, gaten die ze met behulp van hun krachtige klauwen in de grond graven. Maar het is geen eenvoudig gat, maar een netwerk van holen die onderling verbonden zijn met een hoofdgat, dat wordt gebruikt bij reproductie.
Deze voortplanting is seksueel en het voortplantingsseizoen is de enige waarin aardvarkens van volledig solitaire dieren veranderen in het accepteren van een lid van het andere geslacht aan hun zijde. Dit is alleen zo totdat ze paren, dan verdwijnen de mannetjes en zijn het de vrouwtjes die exclusief verantwoordelijk zijn voor het grootbrengen van de babyaardvarkens. Dit nageslacht wordt geboren na ongeveer 7 maanden zwangerschap, waarna het vrouwtje een enkel kalf baart, uitzonderlijk twee, amper 2 kilogram en in totaal 55 centimeter lengte.
Het kalf wordt kaal geboren, maar volledig ontwikkeld, en geeft geboorten tussen mei en oktober/november Als het amper twee weken oud is kan zijn moeder al vergezellen, na 5-6 weken begint het haar te groeien en na 14 weken begint het zich te voeden met termieten, dus het spenen vindt slechts 2 weken later plaats, met een levensduur van 16 weken. Een aardvarken is op de leeftijd van 6 maanden volledig volgroeid, maar blijft gewoonlijk bij zijn moeder tot het volgende broedseizoen, waarna het onafhankelijk wordt.
Aardvarken voeren
Het aardvarken voedt zich met carnivoren, aangezien zijn dieet bestaat uit termieten en mieren De procedure die volgt is als volgt: eerst Het graaft in de termietenheuvels of mierenhopen om vervolgens zijn lange en plakkerige tong te introduceren en de insecten te verwijderen. Bovendien kan hij zijn neusgaten sluiten om te voorkomen dat insecten en stof binnendringen, en zijn dikke, taaie huid beschermt hem tegen pijnlijke en vervelende beten.
Belang van het aardvarken in zijn omgeving
Het aardvarken wordt beschouwd als een zeer gunstige soort voor zijn omgeving. Voor ons is het bijvoorbeeld zeer gunstig in termen van het elimineren van ongedierte, zoals termieten en mieren, omdat ze door zich ermee te voeden op natuurlijke wijze hun populaties onder controle houden.
Voor andere soorten handelen ze door beschutting te bieden, aangezien het aardvarken de neiging heeft om vrij vaak van het ene hol naar het andere te gaan, waarbij het hol dat ze niet langer gebruiken wordt misbruikt door dieren die niet in staat zijn om hun eigen hol te creëren. Dat is het geval bij stekelvarkens, jakhalzen en wilde zwijnen.
Instandhoudingsstatus van het aardvarken
Hoewel de Rode Lijst van de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN), opgesteld in 2014, het aardvarken verschijnt als een soort van minste zorg, plaatst de vernietiging van zijn leefgebieden je steeds meer in een steeds meer compromitterende situatie.
Het heeft natuurlijke vijanden, zoals leeuwen, wilde zwijnen of honden, die vooral hun jonge en jongere aardvarkens eten, maar ze rennen zo goed als ze kunnen en verdedigen zich fel tegen hun aanvallen, zonder twijfel. Zonder twijfel Hun grootste bedreiging is de mens, die niet alleen de plaatsen waar ze wonen vernietigt, ze ook doodt om ze op te eten of misbruik te maken van hun huid. Degenen die het vaakst op aardvarkens jagen, zijn boeren, die van mening zijn dat hun opgravingen hun boerderijen en gewassen in gevaar brengen. Alsof dit nog niet genoeg is, maakt het steeds intensievere en frequentere gebruik van pesticiden mieren en termieten, hun voedsel, steeds schaarser in gebieden dicht bij menselijke populaties.
