De Darwins kikker, ook bekend als Darwins kikker, is een kleine amfibie die inheems is in Zuid-Amerika en wereldwijd bekend is geworden nadat hij in de geschriften van Darwin is genoemd. In hun natuurlijke habitat kunnen ze moeilijk te zien zijn, omdat ze meestal gemakkelijk te camoufleren zijn dankzij hun bladachtige uiterlijk.
Oorsprong van Darwins kikker
Darwins kikker (Rhinoderma darwinii) is een kleine amfibie die endemisch is in Argentinië en Chili, die voornamelijk leeft in de gematigde bossen van de Patagonische regio. Het past zich optimaal aan vochtige en boomrijke gebieden aan met hoogtes tussen 15 en 1.800 meter boven zeeniveau, met een voorliefde voor volwassen inheemse bossen met een meer complexe structuur.
In Argentinië is de bevolking alleen geconcentreerd in de grensregio's met Chili, waardoor de aanwezigheid ervan kan worden waargenomen in de nationale parken Nahuel Huapi en Lanín, gelegen tussen de provincies Río Negro en Neuquén[1]Reeds in Chili wordt de Darwinkikker gedistribueerd van de stad Concepción naar Aysén, gelegen in respectievelijk regio VIII en XI[2]
De naam is een eerbetoon aan de grote Engelse natuuronderzoeker en bioloog Charles Darwin, die als eerste deze soort portretteerde tijdens zijn beroemde reizen naar Zuid-Amerika, waar hij enkele regels aan wijdt uit zijn boek 'Viaje del Beagle'.
Kenmerken van Darwins kikker
Darwins kikker wordt gekenmerkt door een rond lichaam, driehoekige kop met een spitse snuit en een cilindrisch neusaanhangsel. Vrouwtjes zijn meestal iets groter, tussen de 2,5 en 3,5 cm op volwassen leeftijd, terwijl de mannetjes nauwelijks groter zijn dan 2,8 cm. Evenzo kan de grootte van deze kleine kikkers variëren, afhankelijk van het klimaat van hun habitat, waarbij de grootste exemplaren meestal in regio's leven met de meest duidelijke seizoensinvloeden.
Zijn ledematen zijn relatief lang en dun in vergelijking met de rest van zijn lichaam. De voorpoten hebben geen handpalmen tussen de vingers, terwijl in de achterpoten de handpalmen alleen in de eerste drie vingers te zien zijn. De huid op zijn rug is licht korrelig en heeft zijplooien, en kan variabele tinten vertonen van levendiger groen tot tinten koffiebruin. Al in de ventrale zone overheerst de zwarte achtergrond met witte vlekken, dit patroon dat een aposomatische kleuring zou kunnen karakteriseren om roofdieren te waarschuwen en af te schrikken[3]
In Chili is er een andere soort kikker, Rhinoderma rufum genaamd en in de volksmond bekend als Chileense Darwins pad, die erg lijkt op Darwins kikker. Helaas wordt deze kleine Chileense kikker als uitgestorven beschouwd, aangezien hij sinds 1978 niet officieel in zijn natuurlijke habitat is opgenomen.
Darwins kikkergedrag
Dankzij de vorm en kleur van zijn lichaam kan Darwins kikker zich relatief gemakkelijk camoufleren tussen de bladeren van de immense bossen van Patagonië, zo erin geslaagd om veel van hun roofdieren te ontmoedigen. Toch heeft deze kleine amfibie verschillende roofdieren in zijn natuurlijke habitat, zoals knaagdieren, vogels en slangen. Wanneer zijn camouflagetechniek niet kan worden gebruikt of niet efficiënt is, en de kikker wordt geconfronteerd met een roofdier, springt hij vaak terug en v alt op zijn rug, wat het eigenaardige patroon van zijn buik aangeeft. Dit gedrag is een van de bewijzen die experts ertoe brengen te schatten dat het een aposomale kleuring is om roofdieren te alarmeren en af te schrikken.
Wat betreft zijn dieet, het is een vleesetend dier, wiens dieet voornamelijk gebaseerd is op de consumptie van insecten, slakken, spinnen, wormen en kleine ongewervelde dieren in het algemeen. In hun jachtgewoonten gebruiken Darwins kikkers strategisch hun lange plakkerige tong om hun prooi te vangen, terwijl ze "vermomd" blijven tussen de bladeren van de inheemse bossen of moerassige gebieden.
Een van de meest merkwaardige aspecten van het gedrag van Darwins kikker is zijn zang, die een zeer hoge toon registreert, wat resulteert in een op het gezang van enkele vogels. Voor menselijke oren kan dit geluid lijken op het fluitje van cowboys in de velden. Daarom staat deze mooie en kleine kikker ook bekend als " cowboypad" in zijn landen van herkomst.
Darwins kikker reproductie
Darwins kikkerreproductie is uniek onder amfibieën, en handhaaft een eigenaardige vorm van incubatie die "neomalie" wordt genoemd. Tijdens het broedseizoen ontmoeten mannetjes en vrouwtjes elkaar en voeren ze een soort korte en zachte huwelijksknuffel uit genaamd AMEXUS. Aan het einde van deze omhelzing legt het vrouwtje op de grond tussen 3 en 30 kleine eitjes, die meestal niet groter zijn dan 4 mm in diameter. Ongeveer 15 dagen na de amplexus presenteren de embryo's hun eerste bewegingen al, en het is dan dat het mannetje ze in zijn mond introduceert, zodat ze later de stemzak in zijn keel bereiken.
Binnen de stemzak van het mannetje voltooien Darwins kikkertjes hun larvale ontwikkeling, meestal in de lente of herfst. Na ongeveer zes tot acht weken worden de kleine pups door een opening onder hun tong uit de stemzak van hun ouders "verdreven". Vanaf dit moment is zijn lichaam klaar om te springen en aan te passen aan het leven op het land, net als zijn ouders[4]
De voortplantingsseizoenen van Darwins kikkers zijn onregelmatig en kunnen het hele jaar door voorkomen Echter, het eigenaardige type Het incubatieproces dat ze uitvoeren wordt meestal begunstigd door het hete zomerweer, daarom gebeurt het meestal tussen december en maart.
Behoudstatus van de Darwinkikker
Vraag je je af of de kikker van Darwin met uitsterven wordt bedreigd? Momenteel is de Darwinkikker een bedreigde diersoort en wordt hij geclassificeerd als "bedreigd" volgens de Rode Lijst van Bedreigde Soorten , uitgevoerd door de IUCN (International Union for behoud van de natuur)[5]
De snelle en zorgwekkende achteruitgang van de bevolking is voornamelijk te wijten aan het feit dat inheemse bossen jarenlang zijn aangetast om plaats te maken voor landbouw- en veeteeltgebieden. Naast ontbossing lijken Darwins kikkers bijzonder vatbaar voor een infectieuze pathologie genaamd chytridiomycose, die verschillende soorten amfibieën aantast en wordt veroorzaakt door een schimmel van het geslacht Chytridiomycota.
De "Binational Strategy for the Conservation of Darwin's Frogs", is een belangrijk initiatief dat, zoals de naam al aangeeft, probeert de opmars naar het leefgebied van Darwins kikker te stoppen, de jacht of het vangen en grootbrengen ervan te voorkomen bewustzijn van zijn essentiële rol in het evenwicht van Zuid-Amerikaanse ecosystemen.
