Haaien zijn vissoorten die worden gekenmerkt door een kraakbeenachtige skeletstructuur. Rondom deze dieren is een angstaanjagend idee gebouwd dat in veel gevallen de realiteit overtreft. Er zijn inderdaad haaiensoorten die zeer gevaarlijk kunnen zijn voor mensen, maar er zijn ook vele andere die dat niet zijn. Op deze pagina van onze site presenteren we de tijgerhaai (Galeocerdo cuvier), een toproofdier van de mariene ecosystemen waar hij leeft. Lees verder en ontdek de meest interessante feiten over deze haai.
Tijgerhaai kenmerken
De tijgerhaai is een van de grootste haaien binnen de chondrichthyan-groep. Deze dieren, als volwassenen, meten tussen de 3 en 5 meter en wegen rond de 380 en zelfs 600 kg, hoewel er zwaardere individuen zijn. De vrouwtjes zijn kleiner dan de mannetjes. De kleur van de huid kan blauw of groen zijn, met een lichtgele of witte buik. Zijn naam, geassocieerd met een katachtige, is te danken aan de aanwezigheid van enkele strepen vergelijkbaar met die van de tijger, die de neiging hebben om met de leeftijd te verdwijnen.
De kop van deze haai is plat, met grote ogen en een stompe neus. Het heeft goed ontwikkelde labiale plooien, met grote, scherpe tanden met gekartelde randen, waardoor het gemakkelijk is om zijn slachtoffers met enig gemak te breken of te scheuren. Het lichaam is dikker aan de voorkant en loopt taps toe naar achteren. De rugvin is goed ontwikkeld en heeft een puntige vorm. De voorvinnen zijn breed en naar achteren gebogen, terwijl de staartvin wordt gekenmerkt door een grotere bovenkwab dan de onderste. Daarnaast heeft het vier andere kleinere achtervinnen.
De tijgerhaai beweegt door bewegingen te maken in de vorm van dat en heeft de neiging om constant te bewegen. Neemt de omgeving waar via hoog ontwikkelde zintuigen, bijvoorbeeld de organen die bekend staan als ampullen van Lorenzini, die zich in de neus bevinden en bestaan uit een geleiachtige substantie die de elektromagnetische signalen die door andere dieren worden uitgezonden, waardoor ze ze kunnen lokaliseren.
Bovendien zijn deze structuren nuttig voor het waarnemen van veranderingen in waterdruk en temperatuur. Aan de andere kant hebben ze andere sensorische structuren die bekend staan als zijlijnen, die zich aan weerszijden van het lichaam bevinden en worden gebruikt om beweging in het water te detecteren, voornamelijk veroorzaakt door andere dieren. Lees ons artikel over de eigenaardigheden van haaien als je meer wilt weten over de eigenaardigheden van deze dieren.
Tijgerhaai Habitat
De tijgerhaai is een kosmopolitische soort, dat wil zeggen, verspreid over mariene ecosystemen in Amerika, Afrika, Azië, Oceanië en sommige eilanden van Europa. Het wordt gedistribueerd in tropische en subtropische wateren in de genoemde regio's. Het wordt meestal gevonden in gebieden nabij de kust en met de aanwezigheid van zeegrassen, koraalriffen of hellingen. Wat betreft het dieptebereik, het is gebruikelijk dat het zich in waterniveaus van ongeveer 100 meter bevindt. Het kan zich echter ook verplaatsen naar gebieden ver van de kust en naar veel diepere gebieden, aangezien is bewezen dat het in staat is om tot iets meer dan 1000 meter onder water te komen.
Tijgerhaai douane
Tijgerhaaien zijn solitair en voornamelijk nachtdieren in voedingsgewoonten. Ze groeperen alleen voor het moment van voortplanting of wanneer ze samenvallen in voedselgebieden met de aanwezigheid van voldoende prooi. Ondanks dat er geen sociale gewoonten zijn, is er een hiërarchische rol die wordt uitgeoefend door oudere personen.
Tijgerhaaien voeren
De tijgerhaai is een soort die voorkomt aan de bovenkant van de voedselwebben van de ecosystemen waar hij zich ontwikkelt. Het is een superpredator die zich onderscheidt doordat hij praktisch alles kan verslinden wat hij wil, zelfs groot menselijk afval dat de zeeën bereikt. Zijn dieet is behoorlijk gevarieerd en omvat vogels, verschillende zeezoogdieren, andere vissen, slangen, schildpadden, die het schild breken met zijn krachtige tanden, en weekdieren. Het verbruikt ook aas en kan gewonde walvissen aanvallen en eten. Juist in de aanwezigheid van prooien zoals een walvis of zijn overblijfselen kunnen deze dieren samenkomen. Zoals je kunt zien, eten haaien, ondanks hun slechte reputatie, geen mensen.
Tijgerhaaien jagen met een stalkingtechniek in plaats van aanvallen waarbij overmatig geweld en snelheid worden gebruikt. Hun kleuring helpt hen om zich op een zeer efficiënte manier te camoufleren, waardoor ze hun prooi kunnen verrassen. In die zin zijn deze haaien zeer opmerkzaam en gevoelig voor wat er om hen heen gebeurt, wat hen enorm begunstigt voor hun jachtacties. Wanneer ze zich in een groep voeden, hebben ze de neiging om elektromagnetische signalen uit te zenden om hun hiërarchie te tonen. Op deze manier eten de oudsten het eerst en als ze tevreden zijn, naderen de jongere de rest van het voedsel.
Tijgerhaai reproductie
Deze haaien vormen geen paren, dus zowel mannetjes als vrouwtjes kunnen in de loop van hun leven meerdere partners hebben. De tijgerhaai is een soort levendbarende lecithotrofe, dat wil zeggen, de jongen voeden zich voordat ze worden geboren met de dooier in het ei. Seksuele volwassenheid correleert met de grootte van het dier, zodat mannetjes het bereiken wanneer ze ongeveer 3 meter lang zijn en vrouwtjes ongeveer 3,45. De vrouwtjes voeren hun voortplantingsproces om de drie jaar uit en genereren nesten van 10 tot 80 jongen, na een periode van 16 maanden zwangerschap
Er zijn verschillen in het broedseizoen, afhankelijk van de regio waar de soort voorkomt. De vrouwtjes die in het noorden leven, paren tussen maart en mei, terwijl die in het zuiden dat doen van november tot januari. In beide gevallen zullen ze het volgende jaar bevallen, waarvoor ze een beschermd gebied zullen zoeken, hoewel de moeder na de geboorte geen bescherming of voedsel aan het kalf geeft, omdat het klaar is om voor zichzelf te zorgen.
Instandhoudingsstatus tijgerhaai
Volgens de International Union for the Conservation of Nature wordt de tijgerhaai als bijna bedreigd beschouwd, met een afnemende populatietrend. De belangrijkste bedreiging voor de soort is opzettelijke en onopzettelijke vangst door visnetten. In het eerste geval komt dat door de groeiende vraag naar haaienvinnen, naast de consumptie van kraakbeen, leverolie en huid. Helaas zijn er niet meer wereldwijde instandhoudingsprogramma's die de soort beschermen dan enkele geïsoleerde acties in bepaalde regio's, die de vangst niet verbieden, maar alleen de hoeveelheden regelen waarin erop kan worden gevist.
